"Ik wil eruit". Even de behoefte doen op de po-stoel. Dat gaat altijd al met een verkrampte, niets ziende blik in de ogen. Nu, eerst de verkramping van de inspanning, dan met een zucht in een soort slaap. Niets vermoedend druk ik op het knopje voor ondersteuning om hem in bed te leggen. Gealarmeerd door de aanblik komen er drie dames. Ze houden mij vast, vader vast, onwezenlijk. De ernst van de situatie dringt mondjesmaat tot je door. Emotie neemt bezit van de aanwezigen.
Na zo'n 5 tot 10 minuten heeft vader zich weer zover herpakt dat hij in bed getild kan worden.
Hij zoekt een prettige positie, op zijn zij, hoofd op een hand.
Ik houd zijn hand vast en bel met de andere Leonoor en Marcel.
Alet, die zich bij het uit bed gaan heeft teruggetrokken, komt binnen voor de morele ondersteuning.
Mijn hoofd bonst.
Sterven is onvermijdelijk, maar... niet op de po-stoel.
's Middags en 's avonds lijkt hij weer rustig. De ademhaling blijft onregelmatig. Drinkt een beetje water.
Wat doen we. We wagen het erop en gaan thuis slapen.
De liefdevolle en attente verzorging in het huis laat ons die keuze.
1 opmerking:
Vin, ik leeflees met je mee. Alles heeft zijn eigen loop. Houd vast en vol A3
Een reactie posten